Oud en nieuw..

Op 31 december 2017 komt om 23:40 de laatste boot van het jaar aan. Terwijl wij als groep stilstaan bij de jaarwisseling en bidden voor de vluchtelingen komt ook de eerste boot van 2018 aan. We beseffen dat ‘goede voornemens’, ‘er een mooi jaar van maken’, etc, niet aan onszelf liggen, maar dat het zegeningen zijn die we van God krijgen. Deze mensen die op de vlucht zijn hebben geen plannen, goede voornemens, naast hun vlucht uit het land waar geen vrede is. Op 1 januari begin ik de dag vol goede moed en energie, dat blijk ik ook nodig hebben want het is een zware dag. Er is een grote boot aangekomen en de New Arrivals tent (de plek waar de mensen hun eerste dagen doorbrengen) zit propvol, dit betekend dat ze buiten zullen moeten slapen. Als ik tussen de groep kou lijdende, wanhopige en soms huilende mensen doorloop, valt mijn oog op een vrouw met een kleine baby in haar armen. Ze zit op de koude grond en ik bied haar een stoel aan, het enige wat ik zie zijn tranen, tranen en nog meer tranen, terwijl haar 2 kleuters lekker rondrennen en proberen tikkertje te spelen met mij. Ik ga naast de vrouw zitten, sla een arm om haar heen en bid voor haar en de kleine baby. Ze vertelt met via een vertaler dat deze baby 7 dagen oud is, woow…., een normale moeder geniet na haar bevalling van haar verlof en ligt een aantal dagen in het kraambed, genietend van bezoek en haar baby, maar deze vrouw zat vanmorgen vroeg in een bootje van Turkije naar Griekenland… Ze vertelt me dat ze de dag na de bevalling van haar dochtertje gevlucht is met haar man en hun andere 3 kinderen van 3, 4 en 6 jaar. In Syrië heeft ze al een kind verloren en ze is bang voor een leven daar. Al snikkend verteld ze me dat de smokkelaars haar met haar man en 3 kinderen in een boot stopte, maar dat haar dochtertje van 3 in een andere boot gestopt werd.. Ongelooflijk.. Vervolgens verteld ze me dat de Turkse kustwacht heeft geprobeerd om die ene boot terug te halen naar Turkije (vanwege de Turkije-deal) en ze vervolgens deze boot lek geschoten hebben. Vanuit een andere boot heeft ze haar 3-jarige dochtertje uit het water zien vallen en kon zij niets doen… Haar mooie dochtertje ligt nu dus op de bodem van de grote oceaan. Tranen stromen over mijn wangen en ik omhels de vrouw en vertel haar dat ik het zo vreselijk voor haar vind. Ik kan me niet indenken hoe het is om te moeten vluchten, om een kind te verliezen door een bomaanslag, om te bevallen en direct per voet te vertrekken naar een ander land, om vervolgens gescheiden te worden met je dochter terwijl je zelf doodsangst uitstaat omdat je niet kunt zwemmen en om je kind te zien verdrinken terwijl je dacht dat ze een goed zwemvest aanhad, maar ik voel de pijn van deze vrouw en huil met haar mee omdat ik door deze vrouw besef in wat voor gebroken wereld we leven. Iedere dag loop ik even naar haar tent, knuffel ik haar kleine baby, drink ik thee en kijken we samen naar foto’s van de mooie peuter die ik niet heb kunnen ontmoeten terwijl ik haar broertje en zus heel veel knuffels geef! Ik ben dankbaar voor wat ik kan betekenen, ook al voelt het soms alsof je machteloos bent en er alleen maar ellende op je afkomt.