Een lach en een traan.
Blijf op de hoogte en volg Jochebed
07 Januari 2018 | Griekenland, Lesbos
Het mooie van een transfer naar Athene of een ander kamp is dat het kamp waarop ik werk iets leger word, maar helaas komen er ook nog steeds nieuwe mensen aan, waardoor de tenten die we soms afbreken een volgende dag weer opgezet moeten worden. Er komen 2 grote bussen met New Arrivals aanrijden, ik sta bij het hek waar alle mensen door moeten en ik zie een grote groep Afrikanen de bus uitkomen. Door de schreeuwende politie worden zij in rijen gezet en moeten ze per tweetal naar binnen. Een aantal van deze Afrikanen is een beetje agressief, schreeuwt en heeft geen zin om in rijen te gaan staan, hierdoor gaat de politie nog harder schreeuwen. Ik vind het echt naar om te zien en samen met een andere vrijwilliger besluit ik om samen te gaan bidden voor deze situatie.
Ik heb een vriend op het kamp, een hele grote!! Ik mag zijn naam hier niet noemen, maar hij is 10 jaar en komt uit Syrië en is gevlucht voor de oorlog. Iedere morgen zoekt hij me op en hij probeert de hele dag naast me te lopen en me te helpen, ik houd van hem en hij is als een klein broertje voor me! Af en toe koop ik cola voor hem en zijn vriendjes, maar deze week drink ik een kopje thee bij zijn moeder en broertjes. Ze vertelt me over de oorlog in Syrië en over haar slapeloze nachten hier op het kamp; ze is nog steeds bang voor de vliegtuigen die overvliegen. Ze laat me foto’s zien van haar man die al in Albanië woont, terwijl zij hier met haar 3 kinderen wacht tot ze toegang krijgt tot Europa. Ook vertelt ze me dat ze een zoon verloren heeft in Syrië; hij ging naar de winkel en is door een bom geraakt en overleden, terwijl ze me verteld over de oorlog hoor ik haar zoontje in het Arabisch zeggen: ‘Assad no good’.
Als ik later door het kamp loop zie ik een vrouw hard huilen in elkaar gezakt zitten, in haar armen heeft ze haar dochtertje van 3 jaar. De zon brand fel en ik haal een stoel en laat haar in de schaduw zitten. Ik neem haar dochtertje in mijn armen en sla mijn andere arm om de vrouw heen; ze huilt zo hard, dat het bijna schreeuwen is. Er komen een aantal andere Arabisch-sprekende vrouwen omheen zitten die proberen te achterhalen waarom de vrouw zoveel verdriet heeft. Langzaam verteld ze al snikkend dat ze net gebeld is met het bericht dat haar broer in Syrië door een bom om het leven gekomen is. De andere vrouwen huilen met haar mee en ik huil vanbinnen als ik denk aan alle mensen die familie/ vrienden moesten verliezen door de oorlog.
Ook kom ik een man tegen die me vraagt hoe het gaat, ik vertel hem dat ik blij ben dat de zon schijnt en ik weer in het kamp mag werken vandaag. Ik vraag hem hoe het met hem gaat, hij stelt me de vraag: ‘wil je echt weten hoe het gaat?’, ik knik en schrik als hij zijn mouwen opstroopt en ik vele littekens zie die veroorzaakt zijn door automutilatie. ‘Je weet wel genoeg denk ik’ roept hij me nog na.
De afgelopen week vond ik het erg zwaar op het kamp; terwijl ik blij was voor de vluchtelingen dat de zon lekker scheen en de sfeer ontspannen was, werd ik vaak geconfronteerd met de dood, angst, verdriet, pijn, gemis door de mensen die ik ontmoette heen. Ik wil jullie vragen om gebed voor al deze duizenden mensen die gebroken zijn, mensen moeten missen, angst hebben, zich zorgen maken om de toekomst. En tegelijk hebben wij als vrijwilligers ook gebed nodig; het werk is soms erg zwaar en we zien veel ellende, maar we weten dat we er niet alleen voor staan en dat we alles mogen doen door God die ons de kracht geeft.
-
07 Januari 2018 - 21:23
Jan Versluis:
Fijn dat je dit kan doen,dit is toch wat iedereen nodig heeft.
Liefde en aandacht,veel succes nog. -
09 Januari 2018 - 21:36
Ina Van Meerendonk:
Hoi Lieve Jooch, ik tik op "dit vind ik leuk" maar het is helemaal niet leuk wat er allemaal gebeurd, elke dag maar weer.
Hoe gaat het nu de groep weg is werk je nu met vaste helpers. Wat leuk dat je grote vriend er elke dag is. Wat voor taal spreekt hij.
Nou ik griezelde wel hoor over je verhaal van de oorbel, is de andere nog gelukt? Ook weet ik niet wat automutilatie. Maar dat hoor ik misschien nog wel.
Jooch ik kan niet zo boeiend schrijven dan dat jij kan, en ik beleef ook niet zo veel ,dus ik stop.
Heel veel liefs en goeds gewenst!
Opa en Oma.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley