Een lach en een traan.

Iedere morgen is het rustig als ik het kamp op loop, veel mensen die wakker zijn staan in de rij voor het ontbijt (iedere dag een croissant, stuk fruit en aan fles water) en als je een uurtje later rondloopt zie je al een stuk meer mensen. Zeker als de zon lekker schijnt! Het is soms zo’n 15 graden en loop rond zonder jas, echt genieten! Ik word op pad gestuurd om een aantal tenten te checken om te kijken of er een heater in staat, zo niet, dan zal die worden geplaatst. Ik beland in een tent met een alleenstaande moeder met 5 kinderen, ze vraagt me of ik thee blijf drinken (lees: suiker met een beetje thee, mierzoet!). Ze vertelt me over haar man en zoon die in Syrië om het leven gekomen zijn, over de baan die haar man had, het huis dat gebombardeerd is en over haar jongste zoontje van 2 jaar die doof geworden is na een aanslag. Ze vertelt me dat ze het erg leuk vind dat ik thee bij haar kom drinken en dat ze een nieuwe vriendin heeft op het kamp. haar dochtertje van 8 wijst naar m’n pareloorbellen en zegt dat ze zoo mooi vind. Ik besluit ze om uit te doen en ze haar te geven, maar dan zie ik dat haar oorlellen helemaal geen gaatjes hebben. Haar moeder lacht en zegt dat ze wel een oplossing heeft; ze pakt een appel (haar ontbijt) en gebied mij die om vast te houden achter de oorlel van het meisje, zelf pakt ze de oorbel en begint die naar binnen te duwen. Het duurt even, maar na een aantal minuten zit de oorbel in de oorlel van het meisje! Ik lach, verbaas me en geniet van het blije kindergezichtje, maar..nu de andere oorbel nog.. De volgende dag breng ik haar ontsmetting en nog een paar oorbelletjes en ik geniet van het stralende kindergezichtje. Ook mag ik langs tenten en Isoboxen gaan om families ‘tickets’ naar Athene te geven, ik vind dat altijd een super leuk klusje, want je maakt veel mensen blij. Er was een man die mijn gezicht helemaal fijnkneep, me in me wangen kneep alsof ik een baby was en vervolgens samen met mijn vriendin en mij gearmd over het kamp huppelde; heerlijk om mensen zo blij te zien. Maar ik weet inmiddels ook dat deze tickets naar Athene niet per sé altijd iets positiefs betekenen in de procedures van mensen, dus dat ook veel mensen gedeporteerd zullen worden naar hun thuisland en er maar een aantal zijn die binnen een aantal maanden een Europees paspoort krijgen. Als ik de volgende morgen rond kwart voor 8 het kamp op loop staan er al heel veel mensen met hun spullen klaar om naar Athene te vertrekken. Ook kom ik al lopend nog veel mensen tegen die naar de uitgang van het kamp lopen en roepen: ‘my friend, me go Athene’, ik steek mijn duim op en wens ze een goede reis, niet wetend waar al deze mensen ooit terecht zullen komen.

Het mooie van een transfer naar Athene of een ander kamp is dat het kamp waarop ik werk iets leger word, maar helaas komen er ook nog steeds nieuwe mensen aan, waardoor de tenten die we soms afbreken een volgende dag weer opgezet moeten worden. Er komen 2 grote bussen met New Arrivals aanrijden, ik sta bij het hek waar alle mensen door moeten en ik zie een grote groep Afrikanen de bus uitkomen. Door de schreeuwende politie worden zij in rijen gezet en moeten ze per tweetal naar binnen. Een aantal van deze Afrikanen is een beetje agressief, schreeuwt en heeft geen zin om in rijen te gaan staan, hierdoor gaat de politie nog harder schreeuwen. Ik vind het echt naar om te zien en samen met een andere vrijwilliger besluit ik om samen te gaan bidden voor deze situatie.

Ik heb een vriend op het kamp, een hele grote!! Ik mag zijn naam hier niet noemen, maar hij is 10 jaar en komt uit Syrië en is gevlucht voor de oorlog. Iedere morgen zoekt hij me op en hij probeert de hele dag naast me te lopen en me te helpen, ik houd van hem en hij is als een klein broertje voor me! Af en toe koop ik cola voor hem en zijn vriendjes, maar deze week drink ik een kopje thee bij zijn moeder en broertjes. Ze vertelt me over de oorlog in Syrië en over haar slapeloze nachten hier op het kamp; ze is nog steeds bang voor de vliegtuigen die overvliegen. Ze laat me foto’s zien van haar man die al in Albanië woont, terwijl zij hier met haar 3 kinderen wacht tot ze toegang krijgt tot Europa. Ook vertelt ze me dat ze een zoon verloren heeft in Syrië; hij ging naar de winkel en is door een bom geraakt en overleden, terwijl ze me verteld over de oorlog hoor ik haar zoontje in het Arabisch zeggen: ‘Assad no good’.

Als ik later door het kamp loop zie ik een vrouw hard huilen in elkaar gezakt zitten, in haar armen heeft ze haar dochtertje van 3 jaar. De zon brand fel en ik haal een stoel en laat haar in de schaduw zitten. Ik neem haar dochtertje in mijn armen en sla mijn andere arm om de vrouw heen; ze huilt zo hard, dat het bijna schreeuwen is. Er komen een aantal andere Arabisch-sprekende vrouwen omheen zitten die proberen te achterhalen waarom de vrouw zoveel verdriet heeft. Langzaam verteld ze al snikkend dat ze net gebeld is met het bericht dat haar broer in Syrië door een bom om het leven gekomen is. De andere vrouwen huilen met haar mee en ik huil vanbinnen als ik denk aan alle mensen die familie/ vrienden moesten verliezen door de oorlog.

Ook kom ik een man tegen die me vraagt hoe het gaat, ik vertel hem dat ik blij ben dat de zon schijnt en ik weer in het kamp mag werken vandaag. Ik vraag hem hoe het met hem gaat, hij stelt me de vraag: ‘wil je echt weten hoe het gaat?’, ik knik en schrik als hij zijn mouwen opstroopt en ik vele littekens zie die veroorzaakt zijn door automutilatie. ‘Je weet wel genoeg denk ik’ roept hij me nog na.

De afgelopen week vond ik het erg zwaar op het kamp; terwijl ik blij was voor de vluchtelingen dat de zon lekker scheen en de sfeer ontspannen was, werd ik vaak geconfronteerd met de dood, angst, verdriet, pijn, gemis door de mensen die ik ontmoette heen. Ik wil jullie vragen om gebed voor al deze duizenden mensen die gebroken zijn, mensen moeten missen, angst hebben, zich zorgen maken om de toekomst. En tegelijk hebben wij als vrijwilligers ook gebed nodig; het werk is soms erg zwaar en we zien veel ellende, maar we weten dat we er niet alleen voor staan en dat we alles mogen doen door God die ons de kracht geeft.