'Eurorelief no.. uuhm good'
Blijf op de hoogte en volg Jochebed
29 December 2017 | Griekenland, Lesbos
Iedere morgen doe ik van 8-13 uur de distributie van de pampers. We knippen briefjes met nummer van 1-70 uit en delen die uit aan de mensen, omdat er soms wel 80-100 mensen staan, kunnen we dus niet iedereen helpen die ochtend. Mensen met kinderen van 1 t/m 5 jaar mogen 1 keer per week een pakket pampers komen halen. Ik doe de administratie en al het papierwerk terwijl 1 van mijn mede vrijwilligers de juiste maten pampers in een tasje doet. Soms verbaas ik me over de mensen die voor me staan te dringen, te schreeuwen en te schelden omdat ze vandaag een nummer willen om pampers te krijgen. Helaas moet je per dag ook een heel aantal mensen teleur stellen, soms doordat ze geen nummer krijgen of soms doordat, na een half uur in de rij gestaan te hebben, blijkt dat het minder van 7 dagen geleden is dat ze pampers gekregen hebben, en ze daardoor later terug moeten komen. Als ik over het kamp loop hoor ik vaak 'EuroRelief no good', dit komt vaak doordat we veel 'nee' moeten zeggen op vragen die we krijgen of situaties zoals hierboven beschreven. Ik voel me dan helemaal blij als ik nadat ik voor iemand iets nagevraagd had en toch die persoon een 'nee' moest verkopen, uit zijn mond hoorde: 'thank you for helping me, EuroRelief good'.
Er werd mij smiddags gevraagd of ik mensen uit een tent wilde verplaatsen naar een Isobox. Toen ik, na een aantal keer roepen geen reactie kreeg, en het tentdoek maar openritste en zag dat er helemaal niets in de tent lag, vroeg ik me af of deze mensen gewoon niets hadden of dat ze zichzelf al verhuisd hadden. Ik ben mijn studentenkamer vol met kasten, tafels, stoeltjes en allemaal andere rommel, maar in de tenten waar ik binnenkom liggen vaak een paar dekens en soms een pannetje en een waterkoker oid..
Als ik een aantal andere tenten moet gaan checken kom ik een langs een Isobox waar een groep Afrikanen verblijven, of beter gezegd, wonen, want inmiddels wonen ze alweer anderhalf jaar op het kamp. Ze hebben van alles te klagen en vertellen me dat ze, als ze dit geweten hadden, liever weg zouden rotten in Congo. Ik vraag ze of ze van tevoren wisten dat ze in kamp terecht zouden komen, maar ze vertellen me dat ze dachten dat ze vanuit Griekenland direct door zouden kunnen naar een ander land waar ze een nieuwe toekomst op zouden kunnen bouwen voor hun kinderen. Ondertussen rennen er wat kinderen rond en ik begrijp dat het over deze kinderen gaat. De ouders vertellen dat ze geen toekomstperspectief meer hebben en ze echt met de dag leven. Ze vertellen me dat ze geloven in God, die in staat is om alles anders en beter te maken. Uiteindelijk bidden we met elkaar en mag ik deze mensen bemoedigen. Een man vraagt me om de volgende dag terug te komen, en als ik om 12 uur voor de deur sta geeft hij me een mooie, zelfgemaakte, typisch Afrikaanse ketting en later krijg ik zelfs nog een mooie armband van hem! Wooww, wat hou ik van deze mensen :)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley